Prehistoria. Lata pięćdziesiąte
W porównaniu z muzyką już ok. 10 lat poźniejszą, tamci wykonawcy i przeboje brzmia anachronicznie.
Ale przemysł rozrywkowy się rozwija, a wraz z nim przeboje. Głównym kanałem dotarcia do publiczności jest cały czas radio, ale już pod koniec lat czterdziestych rośnie nowe masowe medium – telewizja. To rewolucja. Formy audiowizualne wkraczaja do domów. Już nie trzeba wychodzić do teatru czy kina by zobaczyć film, koncert lub inne widowisko. Ekspansja telewizji, mimo obaw nie zagraża przemysłowi rozrywkowemu.
Przeciwnie – poszerza możliwości dotarcia do odbiorców i daje bodziec rozwojowi.
Rośnie sprzedaż płyt i wtedy powstają pierwsze listy przebojów, oparte na danych ze sprzedaży.
Na przełomie roku 1949/50 niezwykłą popularność osiągają
Andrews Sisters, które już w roku 1941 zabłysnęły rytmicznym "Boogie Woogie Bugle Boy Of Company B”, zapowiedzią rockandrollowego szaleństwa Billa Haleya czternaście lat później .
A wtedy – na początku roku 1950 największe wzięcie miała nastrojowa ballada Andrews Sisters: „CAN I DREAM, CAN’T I”
